Het leven is geen garantie. Geluk ook niet.

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Vorige week zag ik een foto van een klein jongetje op Facebook met verschrikkelijke woorden eronder: ‘Je hebt dapper gevochten, we zullen je missen.’ Dat zijn van die momenten dat mijn hart stopt met slaan. Niet letterlijk natuurlijk anders staat er ook zo’n foto van mij op Facebook, maar ik moet wél echt naar adem happen.

Ik heb geen idee wie dat jongetje was, ik heb niets meegekregen van zijn dappere strijd, maar het feit dat hij die heeft moeten voeren, is hartverscheurend. Die foto heeft nog lang op mijn netvlies gestaan. Had ik die foto niet gezien, of was ik geen vrienden met die persoon geweest op Facebook, dan had dat leed me nooit bereikt, en was mijn week zorgeloos geëindigd, zonder verdriet dat ik uiteraard projecteerde op mijn eigen twee jochies die, zover ik weet, kerngezond zijn.
Ik vind dat een vervelende wetenschap. Want er is nogal wat leed in de wereld. Toen dat vliegtuig vorig jaar neerstortte, en ik dacht aan al die mensen die hun dierbaren verloren, de verschrikkelijke tijd die hen te wachten stond, zoveel tranen, zoveel verdriet, lege tafels, lege schoolbankjes, toen werd dat me teveel. Ik heb die deur emotioneel dichtgetrokken en het gewoon gehouden bij: het is verschrikkelijk.

Moet je je dan maar afsluiten?

Want nogmaals, er is nogal wat leed in de wereld. Overal om je heen worden mensen ziek, gaan mensen dood, zijn er mensen die lijden, fysiek of emotioneel. Als je al dat leed in je opneemt, dan wordt het leven behoorlijk ellendig. Want je krijgt zelf natuurlijk ook nog het nodige voor je kiezen. Gisteren kwam ik via één van de gedichten terecht op het profiel van een vrouw die haar man verloren was, zomaar vanuit het niets. Ik lees het vaker, maar het voelt altijd even verschrikkelijk. Dan blader je terug op iemands Tijdlijn, zie je vrolijkheid, ongedwongenheid en dan páts, grijpt het leven in. Ik vind Facebook prachtig, maar zo’n Tijdlijn maakt de vergankelijkheid van het leven wel heel pijnlijk zichtbaar. Ik voel m’n hart echt in elkaar schrompelen als ik zoiets lees, dat doet me fysiek pijn, en ik zal niet de enige zijn.
Moeten we ons dan fysiek en emotioneel afsluiten voor het leed van anderen? Andermans pijn niet meer toelaten omdat dit ons eigen geluk in de weg staat? Ik moet eerlijk bekennen dat het soms wel heel aanlokkelijk is, de wereld buitensluiten, me opsluiten met mijn vrouw en twee kindjes, en doen alsof er geen leed bestaat. Dat is even fijn, maar niet realistisch. Leed bestaat en ik denk dat het belangrijk is dat we ons daar bewust van zijn, sterker nog, ik denk dat dat precies is wat ons menselijk houdt. Weten dat er verschrikkelijke dingen gebeuren in de wereld, en voelen dat wij het verschil moeten maken waar dat kan.

Leed gaat niet weg door het te negeren

Leed gaat niet weg door het te negeren. Vorige week zag ik een foto van een klein jongetje op Facebook met verschrikkelijke woorden eronder: ‘Je hebt dapper gevochten, we zullen je missen.’ Ik werd daar heel erg  verdrietig van en dat is goed, want bijzondere mensen verdienen tranen. Tegelijkertijd maakte het me heel bewust. Het leven is geen garantie. Geluk ook niet. Het draait niet om wat je hebt, maar om wat je geeft. En om wat je voelt.
Ik ga even m’n kindjes knuffelen.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00