Hoe kanker mij een papa bracht

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

papaenikIk kan het nog zo helder voor de geest halen, de dag waarop mijn leven voorgoed veranderde. De dag dat we het nieuws kregen waar ik al jaren voor had gevreesd. Mijn moeder voelde zich al een tijdje niet goed en liep van het ene onderzoek naar het andere. Tot het ziekenhuis plotseling belde: ze moest onmiddellijk komen. Kanker. Drie weken later was de crematie.
Het is inmiddels alweer bijna elf jaar geleden. Het verdriet slijt wel degelijk, maar de herinnering, dat moment van dat ene telefoontje, het bezorgt me nog steeds kippenvel. Ik was pas 24 en woonde nog thuis, om de eenvoudige reden dat ik altijd heb gevreesd dat  mijn ouders jong zouden komen te overlijden, en zo lang mogelijk thuis wilde blijven wonen.
Nadat mijn moeder overleden was, werd de situatie snel onhoudbaar. Ik had nooit echt een goede band met mijn vader, hij begreep me niet zo goed en ik hem niet. Dat botste enorm. Helemaal toen we allebei met ons eigen verdriet te maken kregen, en de boosheid die daaruit voortkwam op elkaar afreageerden. Het kwam tot een enorme explosie en ik wist het zeker.
Dit.
Komt.
Nooit.
Meer.
Goed.
Ik ging uit huis. Ergens voelde dat egoïstisch omdat ik mijn vader aan zijn lot overliet. Maar het bleek nodig. Mijn vader moest zijn verdriet deels alleen verwerken. Hij moest de gelegenheid krijgen om zijn woede, verdriet en frustratie te uiten, zonder daarbij rekening te houden met het verdriet van anderen. Schaamteloos dingen kapotgooien op de grond, omdat het zo oneerlijk was.
Ik heb een tijd gedacht dat mijn vader niet lang meer zou leven. Dat zijn verdriet hem terug zou brengen bij de persoon zonder wie hij niet kon leven. De werkelijkheid was anders. Langzaam, heel langzaam krabbelde hij op. Wanneer je hem zag stond het verdriet altijd in zijn ogen, en dat brak mijn hart. Maar hij deed zijn best en begon langzaam maar zeker weer dingen te ondernemen.
Het kwam steeds vaker tot gesprekken. We liepen de deur niet bij elkaar plat, maar eens in de zoveel tijd hadden we een gesprek waarin alles werd gezegd.  Ook gezegd mocht worden. Hij kreeg inzicht in wie ik was, waarom ik dingen doe, en andersom kreeg ik dat inzicht in hem. Langzaam maar zeker werd me duidelijk dat we al die jaren zo hebben gebotst, niet omdat we zo verschillend zijn, maar juist omdat we zo verschrikkelijk veel op elkaar lijken. Dezelfde angsten, dezelfde levensovertuiging en dezelfde bloedhekel aan onrecht en het onvermogen om daarmee om te gaan.
In 2012 maakte ik een bijzondere reis met mijn vader. Ik nam hem vijf weken lang mee naar Amerika, om hem te laten zien dat het leven nog niet voorbij was, dat er nog zoveel te ontdekken en te beleven was. Het werd een intense ervaring. We hebben kilometers gelopen, gepraat, gekibbeld, gehuild en tot tranen toe gelachen.
Ik ben nu in mijn eentje in Amerika, op dezelfde plek, en overal waar ik kijk, word ik herinnerd aan die bijzondere reis en aan die bijzondere man. Dan denk ik aan die dag waarop ik dacht dat het nooit meer goed zou komen en hoe zeker ik daarvan was. Ik mis mijn moeder nog elke dag en natuurlijk zou ik er alles voor geven om haar weer bij ons te hebben. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het leven alleen maar drama is geworden daarna.
Kanker nam mij mijn mama af, maar bracht me een papa. En daarvoor zal ik eeuwig dankbaar zijn.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00