Pokémon GO, je kúnt het bijna niet gemist hebben. Het smartphonespelletje dat de wereld aan het veroveren is. Dat is niet zonder gevolgen, mensen lopen als kippen zonder kop op straat, moeten van het spoor geplukt worden, en brengen zichzelf op allerlei manieren in gevaar om een virtueel wezentje te vangen. Achterlijk? Absoluut! Verbieden? Absoluut niet.
Voor één van de bladen waarvoor ik schrijf is mij gevraagd om het spelletje te testen. Ik had er uiteraard al meer dan genoeg over gehoord, en hoewel het niet echt mijn soort spel is, nam ik de uitdaging graag aan. Even een korte samenvatting: in Pokémon GO moet je wezentjes verzamelen door ze te vangen in een bal, om ze vervolgens te trainen, waarna ze het tegen elkaar op kunnen nemen in een arena. Dit is al de gedachte sinds het eerste Pokémon-spel in 1996. Pokémon GO voegt daar een nieuw (en briljant) aspect aan toe: de échte wereld. Je moet namelijk met je smartphone de straat op, om daar de wezentjes te gaan zoeken. En dat is precies waar het nu misgaat: mensen lopen massaal met hun smartphone voor hun gezicht, en letten niet meer op de wereld om zich heen.
Het ligt aan de speler, niet aan Pokémon GO
Ik besloot dat ik niet in die val wilde trappen, en ging samen met mijn zoontje op Pokémon-jacht. Ik zorgde ervoor dat hij zich bewust bleef van zijn omgeving en niet als een Zombie over straat liep, en hij zorgde voor het kinderlijk enthousiasme. Helemaal begreep ik het spel nog niet, maar het bleek dat er een PokeStop was bij een gebouw vlak naast onze Albert Heijn. We gingen op pad, en ondertussen ving mijn zoontje de wezentjes als hij ze tegenkwam, waarbij, en dat moet ik toegeven, ik best vaak heb moeten zeggen: ‘Robin kijk voor je!’. Dat ligt aan de speler, niet aan het spel, het spel vereist niet dat je constant op je display kijkt, je krijgt een trilsignaal zodra er een Pokémon in de buurt is.
Ik had hem verteld dat we op zoek moesten naar een wit bord met allemaal groene tekentjes. ‘Wat spannend!’ zei hij toen we dichterbij kwamen. Toen zag hij het bord, en zijn oogjes lichtten op. ‘Papa, papa, ik zie het!’. Samen zijn we naar het bord toegerend. Goed, we hadden een Pokéstop gevonden, maar ik had geen idee wat ik moest doen. Ik zag een jongen en een meisje op de hoek van de straat, en vraag me niet hoe, maar ik zag dat ze op dezelfde missie waren als wij. Ik liep op ze af, en zei: ‘Mag ik jullie wat vragen? Kunnen jullie ons vertellen wat we moeten doen?’. Enthousiast legden ze ons alles uit, en we moesten beloven dat we ons bij het gele team zouden aansluiten. Ik beloofde dat (Want wat kan mij het schelen bij welk team ik zit, het is maar een spelletje).
Daarna vervolgden Robin en ik onze weg, en keer op keer ging hij op zoek naar herkenningspunt op het plaatje (Waarbij er steeds minder op het scherm gekeken werd). ‘Ja! Daar!’ En daar gingen we weer.
Een binnenmens
Ik ben een binnenmens. Ik weet dat ik vaker buiten zou moeten komen, en mijn kinderen daar ook toe zou moeten stimuleren. In de dagelijkse gang van zaken gaat dat nogal eens verloren. Vandaag was dat anders. Vandaag was ik met mijn zoontje op een speurtocht, ben ik uren met hem buiten geweest, en beleefden we een avontuur, waarin hij niet alleen kilometers heeft afgelegd, maar ook nog eens de buurt op z’n duimpje heeft leren kennen, én contact heeft gelegd met mensen die hij / wij anders nooit aan zouden hebben gesproken. Het was sportief, educatief, sociaal en een heerlijk vader/zoon moment, en ik weet zeker dat we dit in de vakantie nog heel vaak gaan herhalen.
En toch…toch is Pokémon GO gevaarlijk. Waarom? Om de beroemde vraag die ik helaas steeds vaker in mijn gedachten voorbij hoor komen: ‘Waar zijn de ouders?’ Wat bezielt je om je kinderen met een smartphone zonder begeleiding de straat op te sturen (sowieso vind ik dat kinderen veel te jong een smartphone hebben). Waarom ga je niet lekker samen met ze de straat op en maak je er een groot avontuur van, zodat je ze kunt leren van deze prachtige nieuwe technologie te genieten, zonder jezelf in gevaar te brengen.
Wat bezielt je?
Maar erger nog: wat bezielt volwassenen die in de auto, op hun werk of midden op straat zonder enige aandacht voor hun omgeving dit soort spelletjes spelen. Er is niets mis met spelletjes, dat is nu eenmaal een ontwikkeling van deze tijd, wát je er ook van vindt. En er is helemaal niets mis met Pokémon GO, het is één van de meest verfrissende games die ik in jaren heb gespeeld.
Nee, er is iets mis met mensen. Als je zonder te kijken de weg oversteekt omdat je op je smartphone zit te kijken, dan ben je niet goed bij je hoofd. Als je van het spoor geplukt moet worden omdat je op je smartphone zit te kijken, dan ben je niet goed bij je hoofd. Als je midden op de weg op de rem trapt omdat je een virtueel wezentje wilt vangen, dan ben je niet goed bij je hoofd. Als je je verantwoordelijkheden vergeet omwille van een spelletje, dan ben je, het spijt me, gewoon niet goed bij je hoofd.
De hype rond een spelletje genaamd Pokémon GO begint bizarre vormen aan te nemen. En dat is zonde, omdat het geen eer doet aan een briljant spel dat zonder al die gekte gewoon voor een leuke ervaring zou kunnen zorgen, voor jong en oud. Jong en oud die vooral niet moeten vergeten: het is maar een spelletje.
Lees ook:
