Waarom ik mijn zoontje ontvriendde

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

ontvrienden
Toen zijn broertje nog niet geboren was, noemde ik mijn oudste zoontje mijn beste vriend, niet alleen als ik over hem sprak, maar ook als ik mét hem sprak. De één vond dat superschattig, de ander vond dat een beetje dubieus, ik vond het vooral iets dat vanuit mijn gevoel kwam. Nooit eerder voelde ik voor iemand wat ik voor mijn kinderen voel, ik kan met ze lezen en schrijven, ze hebben dezelfde humor, ik breng zó graag tijd met ze door.
Uiteraard was het een vriendschap met haken en ogen, want als hij iets deed dat niet mocht, moest ik hem corrigeren. Ik moest hem dingen bijbrengen, dingen verbieden, hij moest naar mij luisteren, zelfs als hij dat niet eerlijk vond. Ik vertelde hem, als jij mij op een bepaalde manier behandelt, zal ik jou ook zo behandelen, en dat leek hij daadwerkelijk te begrijpen.
Iemand een spiegel voorhouden werkt altijd, ongeacht de leeftijd.
Een tijd geleden was ik plotseling verwikkeld in een conflict met iemand. Nu heb ik niet heel vaak conflicten, dus ik was er behoorlijk van slag, vooral ook omdat deze persoon veel voor me betekent. Om een lang verhaal kort te maken, hij verbood mij om iets te zeggen en doen. Ik reageerde daar wat lacherig op, want ik nam aan dat het zijn bedoeling was om me te vragen of ik dat nooit meer wilde zeggen / doen. Dat was niet het geval, hij verbood het me. Ik stond met mijn mond vol tanden.

Vrienden leggen elkaar niets op

Het heeft eventjes geduurd voordat ik weer met deze persoon door één deur kon. Mijn vrouw begreep niet waarom het zo’n probleem voor me was en waarom ik er niet gewoon overheen kon stappen, en ik zelf eigenlijk ook niet. Het antwoord kwam toen we het euvel eindelijk uitspraken. Ik erkende wat ik fout had gedaan (conflicten hebben immers twee kanten) en ik gaf aan dat ik vooral zo verbouwereerd was omdat hij, door mij iets op te leggen, het concept vriendschap verstoorde. Vrienden leggen elkaar niets op, dwingen elkaar tot niets, verbieden elkaar niets. Je kunt elkaar vragen om ergens mee op te houden, en als de ander weigert, dan kun je ervoor kiezen om die persoon niet meer te willen zien. Immers, een vriend hoort rekening te houden met je gevoel.

Niet meer veilig

Het was op slag een vriendschap geworden waarin ik me (gelukkig tijdelijk) niet veilig meer voelde, omdat de gelijkwaardigheid weg was. En terwijl ik dit aan hem uitlegde, realiseerde ik me dat het concept van vriendschap dat ik mijn zoontje voorlegde, allesbehalve vriendschap was. Waar ik dacht dat ik hem vriendschap bood, bood ik hem slechts vriendschap wanneer mij dat uitkwam. Als er iets was dat me (hoe terecht ook) niet zinde, moest ik als ouder boven hem gaan staan en hem corrigeren, hem iets opleggen en in sommige gevallen zelfs dwingen om iets te doen. En door onze ouder-kind relatie aan hem te presenteren als vriendschap, leerde ik hem dat dat vriendschap is: meestal leuk en aardig, maar als iets je niet zint, verhef je je boven de ander. Een destructievere les kan ik me niet bedenken.

Geen vriendjes

Ik houd ontzettend veel van mijn zoontjes, maar mijn vriendjes noem ik ze niet meer. Ze zijn mijn alles, ik geniet enorm van ze, maar ik ben hun vader. En over een jaar of vijftien, als ik ze nog genoeg te leren heb, maar niets meer over ze te zeggen heb, is er hopelijk nog tijd genoeg voor vriendschap.
Iemand een spiegel voorhouden werkt altijd, ongeacht de leeftijd.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00