Wanneer je iemand moet missen is er niets dat de pijn echt kan doen verzachten en niets dat de leegte kan opvullen. Maar wat muziek wél fantastisch kan is woorden en klanken geven aan je emoties, zodat je daar in ieder geval iets mee kunt. Muziek is de schouder waarop je kunt leunen als de fysieke schouder er niet meer is. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Muziek
Toon die de muziek maakt – Dichtgedachten #668
We leven in een tijd waarin flink wat gediscussieerd wordt, en helaas lang niet altijd op vriendelijke toon. Dat is ergens ook wel begrijpelijk, mensen voelen zich tegenwoordig vaak in een hoekje gedrukt en willen zich graag laten horen.
Ik volgde laatst een discussie op Facebook van een kennis van mij, en dat ging over vaccineren. Dat ging er nogal heftig aan toe, en dat is niet zo gek, want of je nu voor of tegen vaccineren bent, je heb het idee dat je vecht voor iets dat goed is voor je kind (of tegen iets dat slecht is voor je kind). De kennis wiens discussie ik volgde, was voor vaccinatie, en trok heel fel van leer tegen de mensen die daartegen waren. Ik was het met hem eens, ik begreep zijn punt, maar de manier waarop hij zijn standpunt verkondigde, was zo fel en zo aanvallend dat de andere partij weinig anders kon dan daar defensief op reageren.
En dat zie ik dus steeds vaker gebeuren. Dat ik iemand een betoog zie houden voor een standpunt waar ik me wel in kan vinden, maar dat die persoon dat op zo’n felle en onsympathieke manier doet, dat de boodschap totaal verloren gaat. Want wat je standpunt ook is, als je gaat schreeuwen en fel en onaardig wordt, dan weet je één ding zeker: er luistert helemaal niemand meer naar wat je te zeggen hebt.
Daarover gaat dit gedicht:
Het is de toon die de muziek maakt,
dat heeft ze altijd al gedaan.
Wanneer men bij de klank al afhaakt,
komt je boodschap niet meer aan.
Magie – Dichtgedachten #835
Op hele jonge leeftijd besloot ik al dat ik de wereld eigenlijk helemaal niet zo leuk vond. Niet lang daarna realiseerde ik me dat het bestaan op die manier wel heel ellendig wordt, en dus besloot ik, dat als de wereld geen magie kende, dat ik dan maar m’n eigen magie zou toevoegen.
Dat klinkt natuurlijk heel onrealistisch, maar het kan op heel veel manieren. Ik probeer dat bijvoorbeeld door elke dag een gedicht met een boodschap te schrijven en die voor jullie te plaatsen, maar ook door op de gekste momenten ergens een cadeautje te bezorgen en niemand te vertellen van wie die komt. Dat zijn dingen waar ik echt heel blij van kan worden.
Dat is niet eens heel nobel of altruïstisch, want in feite doe ik het om een wereld te creëren waar ik me zelf fijner in voel. Een wereld waarin ik graag wil leven en die vooral ook veel mooie dingen kent. Je hebt niet over alles controle, maar wel op wat je bijdraagt. Als je de wereld te grijs vindt, kleur hem dan!
In een toverloze wereld,
zie ik overal magie.
In een bestaan ontdaan van klanken,
maak ik zélf de melodie.