Guus Meeuwis gaat scheiden las ik zojuist op de voorpagina van een krant die ik niet bij naam wil noemen omdat ik het een stomme krant vind (die ik heel trouw lees). Nu ken ik Guus Meeuwis niet, ik heb er verder niet zoveel mee te maken, maar hij en zijn vrouw hebben kinderen en dan raakt het me toch.
Het raakt me ook omdat het de laatste tijd slecht nieuws regent op dit gebied. Vrienden van ons verkeerden in grote huwelijksproblemen, andere vrienden van ons hebben besloten om uit elkaar te gaan (ook een stel met kinderen). Dan heb ik het niet over stelletjes die elkaar vorig jaar tijdens carnaval hebben ontmoet, maar mensen die echt al jaren, in sommige gevallen tientallen jaren bij elkaar zijn. En dan ineens is de koek op.
Bewonderenswaardig
Wanneer ik hoor dat zo’n stel uit elkaar gaat vind ik dat zowel pijnlijk als bewonderenswaardig. Pijnlijk om alle voor de hand liggende redenen, maar bewonderenswaardig omdat het heel moeilijk is om uit je realiteit te stappen. Er is niets moeilijkers dan kijken naar je eigen situatie, besluiten dat het niet is wat je wilt en dan de stap nemen om daar iets aan te veranderen. Dan heb ik het natuurlijk wel over mensen die samen die stap nemen, niet over situaties waarin de man z’n echtgenote inruilt voor een 19-jarige caissière. Van dat soort verhalen word ik doorgaans heel misselijk: ‘Dag vrouw, bedankt dat je me je beste jaren hebt gegeven, het spijt me dat je je eigen lijf niet meer herkent na drie kinderen, maar ik heb last van midlife, dus ik heb iets nodig van 19’. En ja, vrouwen doen dat vast ook, maar ik vind vrouwen leuker dan mannen, dus sorry heren, ik zit in hun kamp (veel gezelliger daar).
De beslissing om uit elkaar te gaan zal ik nooit veroordelen (behalve dan Melanie Griffith en Antonio Banderas, die hadden bij elkaar moeten blijven verdorie). Zelfs niet als er kinderen in het spel zijn, bij elkaar blijven omwille van de kinderen heeft nog nooit iemand gelukkig gemaakt (ook de kinderen niet). Daarbij leven we tegenwoordig in een wereld waarin gescheiden ouders heel normaal zijn, het lijkt tegenwoordig eerder de norm dan de uitzondering. En juist dat doet me heel soms twijfelen. Kan het überhaupt wel? Zijn mensen dan écht niet gemaakt om voor eeuwig bij elkaar te blijven? Moeten we dan gewoon maar accepteren dat we, nu we steeds ouder worden, in een andere levensfase komen, en dat daarbij een andere levenspartner hoort?
Was het ‘t waard?
Als ik om me heen kijk, zou ik bijna zeggen van wel. Maar dan moet ik ineens denken aan mijn vader. Een paar weken nadat mijn moeder overleed, toen het verdriet eigenlijk nog te vers was voor het gesprek dat ik met hem voerde, stelde ik mijn vader een vraag. Kort en simpel:
‘Was het ’t allemaal waard?’
Ik had net een paar maanden een relatie met de vrouw waarmee ik later zou trouwen, en nu ik mijn vader zo in de kreukels zag liggen, na 34 jaar huwelijk moest ik het weten. Als hij deze pijn van tevoren zou hebben geweten, zou hij dan opnieuw voor de liefde hebben gekozen? ‘Was het ’t allemaal waard?’ vroeg ik hem.
Mijn vader keek op, en zei resoluut, zonder twijfel, dwars door zijn tranen heen: ‘Elke seconde van elke dag.’ En dat is de reden waarom ik nooit heel lang aan eeuwige liefde twijfel. Want ze bestaat, ik heb dat met eigen ogen gezien, zelfs nádat het leven ingreep.
Lees ook:
