Angst, boosheid…en een klein beetje verdoofdheid, dat is wat de aanslag van gisteren bij mij, en vele anderen oproep. Angst omdat we niet meer weten waar we veilig zijn, boosheid omdat niemand het recht heeft om een ander het leven te ontnemen, en verdoofdheid, omdat, hoe erg het ook is, gewenning ervoor zorgt dat we van deze aanslag minder van de leg zijn dan de aanslag in Parijs een aantal jaar geleden. En steeds vaker rijst de vraag: wat moeten we hiermee?
Wanneer er ergens een aanslag is gepleegd, schrijf ik meestal een gedicht om het gevoel van het moment te vangen, om vervolgens aan te geven dat liefde het enige antwoord is. Soms wordt daar (begrijpelijk) met nogal wat sarcasme op gereageerd. ‘Dus als er een terrorist met een bom voor je neus staat, wil jij hem op het rechte pad knuffelen?’ ‘Als ons land wordt aangevallen sturen wij terug, ‘wij ook van jullie?’.
Hoewel het begrijpelijke reacties zijn, zijn ze ook te kort door de bocht. Natuurlijk moet je een terrorist zo snel mogelijk onschadelijk maken (en dat hoeft niet met liefde) en uiteraard moet je je als land gewoon verdedigen. Het eindresultaat kun je niet bestrijden met liefde, maar alles wat daaraan vooraf gaat wél.
Genegeerd en niet gehoord
Neem de Amerikaanse president als voorbeeld. De machtigste man ter wereld strooit met beledigingen, bedreigingen en haat. Daar kunnen jij en ik met onze liefde echt niet tegenop. Het probleem is echter niet Trump, het probleem is dat hij aan de macht is gekomen. Dát hij aan de macht is gekomen, is omdat er een hele grote groep ontevreden mensen is, die zich niet gehoord voelt, die zich genegeerd voelt, en die wordt gedreven door haat en ontevredenheid. Een groep die nu nog steeds belachelijk wordt gemaakt, oftewel, er wordt nog steeds niet geluisterd. Dan kun je vinden wat je wilt van zo’n groep, maar als ze groot genoeg zijn om een president aan de macht te helpen, dan wordt het misschien tijd om eens te luisteren en begrip te tonen, zélfs al ben je het totaal met ze oneens.
Hier in Nederland doen we dat al niet veel beter. Of het nu om de politiek gaat, om vluchtelingen of om zwarte pieten, er word veel geschreeuwd en weinig naar elkaar geluisterd. Er is geen respect en er is geen liefde. En juist dat is een cultuur waarin heel veel gevaar schuilt, een cultuur waarin haat en verdeeldheid de basis is.
Het is absoluut waar, met liefde stop je geen terrorist. Maar een wereld waarin haat de overhand heeft op liefde, kwéék je ze wel en kweek je in ieder geval een omgeving waarin mensen, groepen en zelfs hele landen tegen elkaar opgezet kunnen worden. En eigenlijk is het belachelijk dat we daar anno 2017 nog steeds niet boven staan.
Onwil
Boosheid en haat, ik voel het als geen ander na een aanslag als die in Barcelona. Maar nog meer dan dat voel ik de onwil om me over te geven aan dit soort gevoelens, want als we dát doen, dan geven we ons pas echt gewonnen. In een wereld vol liefde kan haat niet overleven. In een wereld vol haat, liefde evenmin. De vraag is in welke wereld wij willen leven.
Lees ook:
