Al sinds ik me kan herinneren vecht ik tegen iets waar ik me enorm voor schaam. Wanneer de laatste dag van het jaar begint, krijg ik een enorme knoop in mijn maag en voel ik de behoefte om naar lucht te happen. De laatste dag van het oude jaar en de eerste dag van het nieuwe jaar vind ik verschrikkelijk.
Ik heb nooit precies begrepen waarom dat gevoel me altijd overvalt. Ik dacht lange tijd dat het iets te maken had met de feestdagen, dat ik daar zo intens van kan genieten, dat Januari me enorm koud op mijn dak valt. Dit jaar heb ik echter het kerstgevoel helemaal niet gehad, dus daarmee heeft het niet zoveel te maken. Daar ben ik stiekem wel een beetje blij om, want dat is deels waarom ik me enorm voor dit gevoel heb geschaamd. Ik heb een mooi leven. Ik heb nare dingen meegemaakt, mensen verloren die me lief waren, maar ik heb ook nog heel veel mensen over met wie ik het leven mag delen. Ik heb het altijd schandalig gevonden dat het einde van het jaar me zo overstuur maakte. Want, zo heeft mijn moeder me geleerd: je moet dankbaar zijn voor elke dag die je gegeven is. En hoe graag ik dat ook zou willen, twee dagen per jaar lukt me dat niet, en zou ik het liefst in bed kruipen om pas op 2 januari wakker te worden.
Waarom toch? Ik denk dat het meer te maken heeft met angst. Want ook al kun je rationeel stellen dat elke dag het begin is van een nieuw jaar, op 1 januari wordt alles gereset. Een nieuw jaar, met nieuw kansen, maar vooral ook nieuwe gevaren. Mag ik ook dit jaar weer afsluiten met alle mensen die me lief zijn? Hoe ziet de wereld er aan het eind van 2016 uit? Maar ook het besef hoe ongelooflijk snel dit jaar is gegaan, en dat ik daar misschien niet voldoende van heb genoten. 2015 was voor mij in alle opzichten een fantastisch jaar, ik heb zoveel mogen delen met de gedichten op de site, en zoveel ontroerende verhalen van mensen mogen lezen en ervaren. Dat maakt het gevoel van schaamte niet minder, want juist voor al die mensen heb ik het gevoel dat ik dit rotgevoel niet mag ervaren, juist omdat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn.
Dit jaar ben ik met mijn gezin naar Amerika gevlogen om daar kerst en oud en nieuw te vieren. Een nieuwe ervaring, maar heel stiekem ook omdat ik hoopte dat ik aan dat gevoel zou ontsnappen. Niets is minder waar. Het gevoel is doodleuk met me meegevlogen én ik mis mijn familie enorm. Volgend jaar dus gewoon weer in Nederland. Je kunt niet vluchten voor jezelf, is de les die 2015 me op de valreep leerde.
Er zit niets anders op dan te voelen wat ik voel, ter ervaren wat ik ervaar. Een lieve vriendin (ja jij Hannah) zei me dit jaar: ‘Misschien moet jij niet vechten tegen je emoties, maar accepteren dat het juist die emoties zijn die jou maken tot wie je bent. En zou je zonder die gevoelens helemaal geen gedichten kunnen schrijven.’ En daar wil ik me bij proberen neer te leggen. Laten we in 2016 niet meer vluchten voor onszelf, en ons niet meer schamen voor wat we voelen. Ik vind dat een fantastisch begin van het nieuwe jaar.
Proost. Op Hannah…op jullie allemaal. Op het leven!
Lees ook:
