Gisteren was ik aanwezig bij het Gala van het Fantastische boek. Niet als deelnemer aan de Paul Harland awards, maar als supporter van Lisette Jonkman, die ik zo langzamerhand toch wel mijn tweelingzusje mag noemen. Stiekem had ik gedacht dat dat best moeilijk zou worden. Ik was er van overtuigd dat Lisette zou winnen, en daarmee direct grote sprongen zou maken in het beroep dat ik al zo lang ambieer. Jaloezie is een vervelende emotie.
Dat ik schrijver wilde worden, wist ik al heel jong. Dat het maar niet wilde lukken, leerde ik niet lang daarna. Schrijver worden in Nederland is best lastig, klein land, veel creatieve geesten en dus weinig ruimte. Bovendien werd het er op school nog nét niet ingeramd: in Nederland kun je niet leven als schrijver, tenzij je heel, héél veel mazzel hebt.
Het beroep schrijver werd daarom voor mij iets ongrijpbaars, iets magisch en misschien zelfs iets onhaalbaars. Totdat ik Lisette ontmoette. Lisette is een hilarische schrijfster met een gouden hart, een combinatie die haar werk heerlijk maakt om te lezen. Maar, en dat is belangrijk, daarnaast weet ze ook nog eens verdomd goed waar ze het over heeft en heeft ze me – deels face to face, deels via haar boek Schrijven! Kreng – ongelooflijk veel geleerd over schrijven.
Ik heb het dan niet eens zozeer over technieken, taal en hulpmiddeltjes, want ja, ook daar heeft ze me veel over geleerd. Maar de basisles die ze me leerde was het aller, allerbelangrijkst. Mijn droom was schrijver worden, en daar ging het eigenlijk mis. Ik wilde boeken schrijven. Hartstikke leuk, maar wat betekent dat precies? Het is een beetje hetzelfde als zeggen dat je beroemd wilt worden. Leuk voor je, maar wat is dat dan? Het was Lisette die me deed inzien dat mijn droom helemaal niet was om schrijver te worden. Mijn droom was (en is) verhalen vertellen, mensen meenemen in een wereld die ik voor hen heb gecreëerd om ze bepaalde dingen te laten voelen, te laten zien, te laten ervaren. Schrijver zijn is geen droom op zich, maar een manier om die andere droom, verhalen vertellen, realiteit te maken.
Vanaf het moment dat ik me dát heb gerealiseerd, is alles veranderd. Was ik niet meer bezig met uitgeverijen, boekcontracten, (on)mogelijkheden noem maar op. Vanaf dat moment telde er nog maar één ding: het verhaal en dat ik dat graag wilde delen. Dus begon ik met schrijven. Voor wie? Geen idee, voor wie het maar wilde lezen en grappig genoeg leidde dat tot álles dat ik daarvoor zo graag had willen hebben: een boek, lezers én een contract bij een uitgeverij.
Ik zal Lisette daar eeuwig dankbaar voor zijn. Toch was het niet eens de mooiste les die ze me heeft geleerd, want die les, die kreeg ik gisterenavond. Tijdens het Gala van het Fantastische Boek, waar ik aanwezig was, niet als deelnemer, maar als supporter voor Lisette. En ja, stiekem dacht ik dat het moeilijk zou zijn, want ook al is mijn droom puurder dan hij vroeger was, ik wíst dat ze zou winnen en ik was bang dat ik jaloers zou zijn.
Lisette won. Niet één keer, maar twee keer, de debutantenprijs en de hoofdprijs, en dat is (naar ik heb begrepen) nog maar één of twee keer voor is gekomen in de geschiedenis van de Harland Awards. Jaloezie? Die was in geen velden of wegen te bekennen. Nog nooit in mijn leven ben ik zó blij geweest voor iemand anders, heb ik zó het gevoel gehad dat het verdiend was, dat ik het haar gunde. Gisteren zag ik niet in een droom hoe ik zelf op dat podium stond, ik zag Lisette. Zij stond daar, zij hoorde daar te staan en zo moest het zijn. De rest van de avond heb ik onzichtbaar achter haar aan gehobbeld met haar awards én tas in mijn handen. Het was de grootste bijrol die ik ooit heb gehad, en mooier dan élke hoofdrol die ik me kan voorstellen.
Blij kunnen zijn voor een ander, geen enkele negatieve emotie, alleen maar dankbaarheid. Dan weet je dat er liefde is. Gefeliciteerd Lisette, dat ik nog maar vele avonden je boeken mag dragen. Jij draagt de mijne vaker dan je weet…maar dan anders.
Lees ook:
