En de mama van het jaar award gaat naar…niemand

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

10929237_10152966890617969_7821764394503536560_nMijn vrouw is twee weken op vakantie, en dat betekent dat ik in m’n eentje voor onze twee kinderen moet zorgen. Ik vond dat nogal eng, want het was voor het eerst. ‘Wat? Zorg jij niet voor je eigen kinderen?’ hoor ik je denken, Natuurlijk wel.
Wij hebben twee kinderen, en de oudste (3) breng ik drie keer per week naar de peuterspeelzaal en haal hem op en breng ik elke avond naar bed. Met de jongste doe ik wat minder, hij is één en praat nog niet. Dat voelt een beetje als een computer zonder muis, je kunt er tegen praten, maar hij doet toch niet wat je wilt. Ik maak hun ontbijt en lunch, en af en toe veeg ik eens wat billen af. Natuurlijk zorg ik voor mijn kinderen, maar hélemaal in m’n eentje, náást het runnen van m’n bedrijf, zónder back-up plan? Dat is toch wel even andere koek. Ik zag er enorm tegenop.

Appeltje eitje!

Gelukkig viel het allemaal wel mee toch? Tuurlijk. Als je definitie van meevallen is dat de jongste na drie uur al van een hoge stoel afklettert, papa nét de andere kant opkijkt wanneer de jongste een potje Vitamine D-pilletjes omkeert (oeeeeh het regent, riep de oudste), papa midden in de poep grijpt in een poging om die spartelende beentjes stil te krijgen (iets dat de jongste smurf hilarisch vindt), en de linkerschoen van de jongste spoorloos verdwenen blijkt, drie minuten voordat de oudste naar de peuterspeelzaal moet. Dan maar twee maten te grote laarsjes aan, die natuurlijk écht niet precies uitgingen toen de jongste geinporem midden in een plas stond te stampen. Op de heenweg. Nee, het was een eitje.
Het was ook een eitje toen een griepepidemie na slechts anderhalve dag z’n kans schoon zag, en mij en m’n oudste direct bij de keel greep. Koorts, keelpijn, oorpijn, hoesten. Onze jongste ontsprong de dans, niet dat we daar enig profijt van hadden, want die hoestten we met z’n tweetjes om de drie minuten wakker. Om half zes lag iedereen eindelijk te slapen, ach, zestig minuten slaap is voldoende toch? Als een hakbijl deed de wekker z’n werk. ‘Ach moppie…zou jij…’ Ohja, shit, er is geen moppie, moppie is twee weken in Amerika. Maar ik kán nu niet voor de kids zorgen. Ik ben moe. Ik heb hoofdpijn. Ik ben ziek. Jep, maar ik ben ook hun vader en ik ben alleen, dus ik heb geen keus. ‘Je hebt altijd een keus’ roep ik altijd vastberaden tegen radeloze mensen. Zeg dat maar tegen twee hongerige droppies met pruillipjes die graag eten en drinken willen. ‘Pap, ik vroeg chocomel, geen limonade. En niet in de Planes beker’.

Ben je rot van binnen ofzo?

Eten, drinken, luiers, ‘pap, ik moet plassen. Pap ik moet poepen. Oh ik moet toch niet poepen’. Het was allemaal een fractie van wat me stond te wachten. De hele dag dat geklets tegen je aan, prachtige verhalen, echt, maar na twee dagen wist ik écht wel wat Iron Man allemaal kon, en had ik écht geen zin om wederom naar de televisie te komen hollen omdat ik ‘écht even moest komen kijken’. Vingerverven, kleien, blokken, lego, ‘ wat een meur, heb je nou wéér gepoept? Ben je rot van binnen ofzo?’. En dan op de klok kijken om te ontdekken dat het pas half tien ’s ochtends is. Half tien? Wat is dit voor een onmenselijke hel?
Toegegeven, na twee weken werd het daadwerkelijk makkelijker. Ik vond m’n draai, en een iets beter humeur. Het huis was opgeruimd en schoon, de kinderen hadden op tijd te eten en gingen op tijd naar bed. En werken? Ach dat kon ik toch ’s avonds wel wa….ja doei! Weet je hoe moe ik ben? ’s Avonds? Er ís geen ’s avonds. ’s Avonds is wanneer papa ophoudt te bestaan en Martin eindelijk tot leven komt, alleen maar om te ontdekken dat Martin alleen maar z’n bed in wil. Wát een opgave dit en wat een eenzaamheid, want tijd voor een sociaal leven? Laat me niet lachen.
Toch was het niet alleen maar ellende, ik heb er ook oprecht van genoten. Tijdens deze twee mannenweken zijn de kids en ik enorm naar elkaar toegegroeid en ik heb ze op een hele andere manier leren kennen. Daarnaast heb ik heel erg genoten van alle aanmoedigingen op Facebook. ‘Je kunt het paps, nog even volhouden’. ‘Wat goed dat je dit doet’. ‘Respect voor hoe je het klaarspeelt’.

Mijn vrouw heeft geen supporters

En toen werd ik me plotseling bewust van iets waar m’n maag zich van omdraaide. Dit avontuur van mij duurt twee weken. Dinsdag komt mijn vrouw weer thuis, en neem ik vol trots de denkbeeldige award in ontvangst, want ik heb het fantastisch gedaan en de hele wereld mag het weten. Twee weken lang was ik superpapa. En mijn vrouw? Die neemt daarna het stokje over, en doet alles dat ik zojuist heb omschreven, en nog duizend dingen meer, véél beter en véél efficiënter dan ik het ooit zal kunnen.
Na dinsdag is mijn vrouw weer supermama. Maar niemand die haar aanmoedigt via Facebook, niemand die zegt hoe goed ze het doet en niemand die haar ziet voor wat ze is: Supermama. Geen spannend avontuur van twee weken met supporters langs de zijlijn, maar een keiharde eenzame dagelijkse realiteit, met als enige vakantie dat je af en toe even in je eentje naar de wc mag…als je mazzel hebt. Het moederschap is fantastisch, doordrenkt met liefde, maar de meest eenzame en ondergewaardeerde baan ooit. Ooit.

Het spijt me!

Mijn vrouw is twee weken op vakantie, en dat betekent dat ik in m’n eentje voor onze twee kinderen moet zorgen. Ik vond dat nogal eng, want het was voor het eerst. ‘Wat? Zorg jij niet voor je eigen kinderen?’ hoor ik je denken, Natuurlijk wel. Maar niet voor mijn vrouw. En dat spijt me. Haar realiteit kan ik veranderen, door te proberen er meer voor haar te zijn, haar vaker te ontlasten, en gewoon ‘nee’ te zeggen tegen m’n werk als ze ziek of moe is, omdat ik een moord zou hebben gedaan voor iemand die mij kon ontheffen van mijn taak toen ik dat nodig had.
Maar tegelijkertijd weet ik ook dat er miljarden vrouwen zijn die hetzelfde leven leiden. Een mooi leven. Een dankbaar leven. Maar zwaar, eenzaam, en 24 uur per dag, zeven dagen per week. Tegen hen zou ik willen zeggen, het spijt me, jullie zijn fantastisch. De wereld draait op mama’s. Supermama’s. En aan jullie hebben we alles te danken.
Alles.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00