Ik had vandaag een nogal grote vertaalklus om te doen en door samenloop van omstandigheden liep dat niet helemaal lekker. Gisterenavond geen concentratie, hetgeen begrijpelijk is want ik maak teveel uren. Wekker gezet om vijf uur, maar doorheen geslapen want ik maak veel te veel uren. Om zes uur dan toch acter de pc maar bijna tijd voor de trein dus dat had geen zin. Ik heb het document aangepast en ben in de trein gaan zitten. Ik baalde ervan dat ik mijn laptop niet bij me had, dat was nu wel van pas gekomen tijdens een dik uur in de trein. Ik kon het document niet openen op mijn iPhone dus dat had weinig zin. Maar ik zou… Ik zou natuurlijk kunnen proberen on het te lezen op mijn iPhone en vervolgens te vertalen op mijn nokia. Ik glimlachte bij het idee, wat omslachtig en onwijs onefficient. Dat zet geen zoden aan de dijk.
Totdat ik me ineens een sprookje herinnerde over een schildpad en een haas. De haas was sneller maar de schildpad won de race door gewoon door te sjokken, terwijl de haas lag te tukken. Misschien moest ik het toch maar proberen.
Het was onhandig en tergend langzaam, maar de trein dendert nu langs naarden bussum en ik heb zojuist de laatste letters van de vertaling door het T9 woordenboek van mijn nokia geperst. En heb nog tijd over om dit blokje te tikken met een relaxte dag in het vooruitzicht. Wat zijn sprookjes toch briljant. Ik hoop dat mijn laptop lekker heeft geslapen.
— Post From My iPhone