En dat er liefde is

Relaties, van welke aard dan ook zijn niet makkelijk. Of het nu gaat om familie, vrienden of een huwelijk, het feit dat we allemaal onze eigen identiteit hebben zorgt regelmatig voor conflict en de enige manier om daar mee om te gaan is communicatie. En juist daar gaat het zó ontzettend vaak mis.
Ik ben per ongeluk in een behoorlijke huwelijkscrisis beland. Niet die van mezelf, maar die van twee mensen waar ik veel van houd. Het begon met een eenvoudig gesprek waarin de één haar hart luchtte, en voor ik het wist was ik bemiddelaar tussen het stel. Niet erg, ik ben blij dat ik ze kan helpen, maar wel heel pijnlijk en vermoeiend. Immers, het doet pijn als je twee mensen van wie je houdt, dingen over elkaar hoort zeggen die niet bepaald vriendelijk zijn en daarbij ook niet altijd waar. Nog moeilijker is het wanneer je ziet dat er heel veel liefde is, maar dat die liefde wordt overschaduwd door kleine dingen die onnodig groot zijn geworden. Kleine wondjes die zijn uitgegroeid tot levensgevaarlijke infecties.
En dat is precies wat er tussen hen is gebeurd. Kleine irritaties zijn uitgegroeid tot flinke verwijten, die soms zo heftig zijn dat ze niet meer in staat zijn om te zien hoeveel ze van elkaar houden en hoe goed ze het met elkaar hebben. Overigens is dit een stel waarvan je het nooit zou verwachten, naar de buitenwereld hebben ze het perfecte huwelijk, jetweetwel, zo’n huwelijk dat niet bestaat, iets dat ook nu maar weer eens bewezen is.
Zo zit ik dus al een paar weken de ene dag met de één te praten over verdriet, en verwijten naar de ander toe, omdat vervolgens in verwijtloze taal over te brengen aan de ander, die daarna z’n gevoelens ventileert. Het is een bizarre ervaring. Bizar, omdat ik de een dingen hoor zeggen die de ander niet wil begrijpen en andersom. Het is letterlijk alsof ik soms in een kamer zit met een Française en een Engelsman, ze zien elkaar wel, maar ze begrijpen geen woord van wat de ander zegt. Aanvankelijk werd er vooral gepraat en weinig geluisterd, dat was belangrijk omdat er emoties geventileerd moesten worden.
Inmiddels bevinden we ons in een fase waarin er geluisterd wordt. Waarin ik daadwerkelijk de vraag kan stellen: ‘Kun je je voorstellen dat hij of zij zich zo voelt?’ en waarop het antwoord steeds vaker positief is. Want dat is de voornaamste oplossing bij conflict: je kunnen verplaatsen in de ander. Je hoeft het niet eens te zijn met hoe iemand zich voelt, zolang je je maar realiseert dat een gevoel een gevoel is, daar vraagt niemand om. ‘Ik snap dat je je zo voelt, en dat is niet mijn bedoeling’ is al een heel andere boodschap dan: ‘Ik vind het belachelijk dat jij je zo voelt’.
Over deze mensen maak ik me niet zo’n zorgen. Zij vinden elkaar wel weer. Ik zou alleen zo graag zien dat we het in het dagelijks leven ook wat vaker zouden doen. Want of het nu gaat om zwarte pieten, asielzoekers, of vuurwerk wel of niet verboden moet worden, dat maakt niet uit. We leven in een wereld waarin vooral heel hard wordt geroepen, en heel weinig wordt geluisterd. En dat is een probleem, want waar een huwelijkscrisis kan leiden tot een scheiding, hebben wij het met z’n allen in de wereld maar met elkaar te doen. Er is geen wegrennen, er is geen uit elkaar gaan. Er is alleen luisteren en de ander proberen te begrijpen. Ik hoop oprecht dat we daar dit jaar wat beter in zullen slagen. Dat we weer naar elkaar luisteren.
Dat we niet meer vergeten dat we allemaal mensen zijn.
En dat er liefde is.