Afgelopen zaterdag was het symfonisch vuurwerk in Lelystad. Voor wie er nog nooit van heeft gehoord klinkt het vast truttig en klein, maar in werkelijkheid is het een van de weinig écht bijzondere dingen in Lelystad. Ieder jaar een ander thema, ander vuurwerk, maar één bindende factor: de herkenningsmelodie Imagine van John Lennon.
Hoe het zo gegroeid is weet ik niet, maar altijd als die muziek begon te spelen en die droomachtige eerste klanken over het met gras bedekte vuurwerkterrein zweefden, dan beleefde ik een moment van bezinning. Nu ben ik altijd wel bezig geweest met het leven, de zin daarvan, ouder worden en de onvermijdelijke verliezen, maar ieder jaar, precies op dat moment, nog een beetje extra. Ieder jaar stond ik dan even stil bij het feit dat het leven me niet slecht behandelde en bij het feit dat ons hele gezin nog compleet was. Totdat dit niet meer zo was.
Wanneer je een moment gebruikt voor dergelijke gedachten, dan ligt er natuurlijk extra nadruk op wanneer de situatie anders ligt. De eerste klanken van John Lennon (alleen over het veld, niet op de iPod) staan niet meer voor compleetheid, ze staan nu voor gemis. En in plaats van een gevoel van tevredenheid en dankbaarheid, zorgen ze nu voor tranen. Ouder worden, of mijn afkeer daartegen, is een gigantisch thema in mijn leven en afgelopen zaterdag werd dat nog even onder een vergrootglas gehouden. Ons gezin is niet meer compleet, en hoe je het ook wendt of keert, over, hopelijk een hele lange tijd, zullen er nog minder geliefde ogen datzelfde vuurwerk aanschouwen.
Dramatisch als ik kan zijn, gingen mijn gedachten ook uit naar Michael Jackson. Los van alles wat je van hem denkt of gedacht hebt, is het natuurlijk onmiskenbaar het eind van een tijdperk. Ik kan me niet iemand voor de geest halen wiens dood een vergelijkbare impact zo hebben. De dood van de beste man legde Google en Twitter plat, dat zegt genoeg. Maar het is wederom iets dat voorbij is en niet meer terug komt. Dat stemde me triest.
Gelukkig kent alles een keerzijde, zo ook deze gedachten. Ik was niet alleen bij dat vuurwerk. We waren er met Marco, Rianne, Martine en Damian. Die kleine knul stond te bibberen van angst, omdat hij niet wist wat hij moest verwachten. Maar toen de eerste pijl de lucht in knalde, veranderde angst in opwinding, en het kon hem niet hard en explosief genoeg zijn. En terwijl ik naar die kleine jongen in al z’n opwinding stond te kijken, realiseerde ik me iets. We spreken altijd over dingen die voorbij gaan, maar misschien is dat niet hoe je het moet zien. Het leven gaat niet voorbij, maar verandert. Het verandert niet altijd zoals je dat wilt, maar dat het verandert is een garantie.
Die gedachte gaf me een soort rust. Op een dag zal ik er niet meer zijn, en misschien kijkt Damian dan als 50 (hey positief blijven) jarige jongen naar het vuurwerk, en dan denkt hij aan de eerste keer dat hij het zag met ons, met mij. Mijn leven is dan voorbij, dat van hem is gewoon anders. Zo kabbelt alles door en dat zal het altijd blijven doen, hetgeen eigenlijk een heel geruststellende gedachte is. Misschien een mooie emotie voor volgend jaar, waarin ik hoop dat Imagine niet meer staat voor gemis, en ook niet voor een gevoel van compleetheid, maar wel een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik in ieder geval deel mag uitmaken. Van dit vuurwerk, van dit bestaan.
Lees ook:
