Ik vond deze reclame eind vorige week op YouTube. Ik denk dat ik hem inmiddels een stuk of vijftig keer bekeken heb. niet omdat ik zo gek ben op McDonalds (misschien ook een beetje, haha) maar vooral omdat het filmpje zoveel gevoelens en gedachten oproept. Ze zeggen altijd dat vroeger alles beter was in je hoofd, maar dat dat in werkelijkheid onzin is. Vroeger was alles net zo fantastisch of ellendig als nu, het is maar hoe je het wilt zien.
Maar toch, toch bespeur ik bij mezelf een gevoel van heimwee wanneer ik kijk naar de filmpje. Uiteraard ingeleid door de fantastische manier waarop het filmpje wordt ingeleid: “Je wordt al echt een grote jongen” en dan op die melodie. Briljant gedaan. Vervolgens zie je Bartho Braat, beter bekend als GTST’s Jef Alberts, in zijn jonge en slanke jaren. MAar wat er vooral vanaf spat is de onschuldigheid en liefheid van dit filmpje. Natuurlijk is het marketing, en natuurlijk is het allemaal onzin, ook in 1989 was niet alles ok.
Maar in 1989 was ik 10 jaar. Mijn wereld was uiteraard al iets complexer dan het bestellen van een hamburger, maar mijn grootste problemen waren het uitzoeken van een geschikt sinterklaascadeautje voor mezelf en een manier vinden om langer op te mogen blijven. Vroeger was niet alles beter, maar je jeugd is, als je geluk hebt, net zo fijn als deze reclame. Ik hoop dat ik iemand ooit die jeugd ook mag geven.
Lees ook:
Kracht
