Zo vlak voor kerst, wanneer iedereen druk aan het plannen is hoe elk lid van de familie nu weer tevreden te houden, is er altijd wel iemand die het tegen me zegt. “Je zult je moeder wel extra missen hè, tijdens deze bijzondere dagen”. Meestal heb ik geen zin in discussie en uitleg en knik ik ja. Zelden spreek ik de waarheid, de waarheid die is dat ik je helemaal niet mis tijdens de kerstdagen. Dat klinkt hard, maar dat komt simpelweg omdat je niet weet hoe ik het bedoel, waarmee je dus precies begrijpt waarom ik meestal maar gewoon ja knik.
Ik miste je verschrikkelijk toen ik vorig jaar trouwde. Dat was een belangrijke nieuwe stap in mijn leven, een hoofdstuk waar jij nooit deel van zou uitmaken, een belangrijke dag waar jij nooit bij zou zijn. Nog meer miste ik je toen ik papa vertelde dat ik zelf papa werd, waardoor een huilbui me op dat moment volledig verraste. Maar het meest miste ik je natuurlijk nog toen m’n kleine vriendje Robin geboren werd begin dit jaar en in de maanden daarna, toen papa zich van een eenzame man ontpopte in een liefdevolle opa en ik me alleen maar kon afvragen hoe jij dit had gevonden. Al weet ik dat best. Het is zo’n lief jongetje mama, ik herken er zoveel in en hij zou zoveel van je gehouden hebben en jij van hem. Dat zijn de momenten waarop ik je verschrikkelijk mis, ook omdat het gaat om een deel van je dat ik nooit heb mogen kennen, zoals ik nu ook een fantastisch nieuw deel van papa leer kennen.
Maar met kerst? Nee, met kerst mis ik je niet. Zodra de goedheiligman z’n hielen heeft gelicht, loop ik altijd nog mijn rondje langs de Free Record Shop, om te kijken of er nog een belachelijk goedkope, belachelijk slechte, maar heerlijke kerstfilm in de voordeelbak ligt. Want dat deden we altijd samen. Als de eerste kerstlichtjes verschijnen, herinner ik me hoe heerlijk je dat vond en hoe mooi je onze boom altijd wist op te tuigen. Altijd precies hetzelfde, altijd prachtig, daarmee heb je een stevige herinnering gebouwd voor altijd. De muziek, daar zweef ik nog altijd op weg, me herinnerend hoe ook jij dat kon doen, en hoe jij, net als ik, je volledig kon verliezen in de feestdagen, alsof er nooit een eind aan zou komen, hetgeen helaas altijd onwaar bleek. Wat hebben we een plezier gehad in het uitdokteren van cadeautjes, stiekem doen, en dan het uitpakken waarbij je altijd wel per ongeluk je mond voorbij praatte (bij de eerste verzegelde cd roepen: ‘ja dat zijn ze allemaal!’). De rollade op kerstochtend, de vruchtjes met slagroom, The Muppets’ Christmas Carol kijken terwijl jullie aan het eten bezig waren, mezelf dwingen om om 3 uur te stoppen met chocola eten anders lustte ik die lekkere kipfilet niet meer, het is allemaal stuk voor stuk gegraveerd in mijn geheugen en gevoel.
Als ik aan kerst denk, dan denk ik aan jou, aan alles dat je deed, bedacht en de overdosis liefde en gevoel die je mij, ons, hebt bijgebracht, niet alleen voor deze dag, die, hoe bedacht die ook moge zijn, heel bijzonder voor ons was, maar ook voor alle momenten in het algemeen. Hoe kan ik je dan missen met kerst mama, als je er zo overduidelijk nog bij bent, tijdens deze dagen meer dan ooit? Nee, ik mis je niet met kerst, maar wat zou ik graag willen dat je erbij kon zijn. Al was het alleen maar om een kusje van Robin te incasseren, want reken maar dat hij zal weten wie z’n oma was.
Ik hou van je, en een hele fijne kerst!