Vandaag was een vreeeeemde dag. Ik ben vanmorgen lekker vroeg opgestaan om aan het Disneyproject te werken voor Mickey, zodat we een beetje een voorsprong hadden. Er moet videomateriaal bewerkt worden met leuke teksten, en, hoewel engels natuurlijk niet mijn native taal is, gaat het enorm goed en dat is leuk.
Om een uur of twaalf werd ik van het kantoor geplukt om samen met Brett, Serena en uiteraard Martine naar de China Town Parade te gaan. Wie mij kent weet dat ik daar niet gek op ben, langs de kant wachten op dingen die langs komen rijden…tenzij die dingen grote zwarte oren op hebben en Mickey heten. Maar Martine houdt nou eenmaal enorm van die dingen en je kunt niet altijd doen wat je leuk vindt, dus hoppa, naar de parade. Eerste meevaller: we hebben daar het lekkerste eten gegeten tot nu toe. Simpele spiesjes van kip en beef, vergezeld door heerlijke nasi. Zelfs nog teruggeweest voor een extra portie, die buik valt hier toch niet op, en thuis gaan we weer aan den bakker.
De parade zelf was een beetje, tja, wat zal ik zeggen, suf. Er waren wel mooie draken, maar ook veel supersaaie praalwagens. Bovendien stonden we op een rustmoment in de route ofzo, waardoor niemand eigenlijk wat deed tijdens het langswandelen. Het leek een beetje de auditieronde van Idols, maar dan met draken, superrommelig. Dat was prima geweest, als die draken achter elkaar kwamen, maar er zaten soms zelfs tien minuten tussen. Gelukkig vond onze aanhang het ook saai en hebben we er hard om gelachen.
Tweede stop van de dag: de kerk. Pardon? Ja, de kerk, met Amen en alles. Wederom, wie mij kent weet dat ik het niet zo heb op kerken, het is gewoon niet zo mijn ding. Een stuk of vijftig man vol geloof en vertrouwen naar boven zien kijken en horen zingen hoe geweldig een zeker iemand is, terwijl als ik naar boven kijk zie ik alleen plafondtegels (456 om precies te zijn). Het was erg koud in de, overigens erg mooie, kerk, maar dat is begrijpelijk, die mensen willen iedere toenadering met de benedenbuurman mijden. Vijf plasmatelevisies, dat dan weer wel. En weet je wat het ergste was, ik kreeg een naamsticker. Martin stond er op mijn sticker en overal waar ik langsliep hoorde ik hi Martin, welcom to our community. Ugh. En tijdens de dienst moesten we elkaar ineens allemaal een handje geven en begroeten. Ja hallo, ik ben niet Nederland uitgevlucht om vervolgens alsnog in het buitenland te gaan Frans Baueren!
Maar eerlijk is eerlijk, het was een bijzondere ervaring. Het zingen was een beetje suf, en het preken was een beetje saai, maar ik begreep wel het nut van een gemeenschap. Een plek waar mensen regelmatig samenkomen en dingen delen, zodat geboorte, dood en andere gebeurtenissen geen dingen zijn die je alleen hoeft door te maken. Een bijzondere gewaarwordig. Na het kerkavontuur lekker naar huis gegaan en gegeten (pizaaaaa). Morgen ga ik de hele dag met Mickey aan het Disneyproject, en Martine gaat met Brett en Serena naar het strand. Het is me een mooie boel hier 😉
Dr Pepper out!
Lees ook:
