Er ligt een koekje in huis. En ik wil dat koekje.
Het was uiteindelijk de huisarts die een paar jaar geleden tegen me zei: ‘Je moet gewoon afvallen, op hoeveel manieren wil je dat horen?’ Niet heel tactvol, wél heel duidelijk en de boodschap miste zijn doel niet. Begonnen met Paleo, wat heel interessant was, maar een leven zonder koolhydraten is voor mij als een bioscoopzaal zonder scherm: niet leuk. Wel heeft het ervoor gezorgd dat ik voorgoed van de frisdrank genezen ben en eigenlijk alleen nog maar water drink, iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Mijn vrijdagavond zonder frisdrank is toch geen vrijdagavond meer? Jawel hoor, prima avond! Toch grappig hoe verslaving met je hoofd rommelt.
Paleo was het nét niet
Na veertig miljoen groentensmoothies, in sla gerolde gebakken eieren en wanstaltige pompoenschilorchideepannenkoeken met flaxzaad (wat trouwens nog steeds klinkt als iets waarvan vrouwen in Star Trek zwanger worden) besloot ik dat Paleo het toch niet was. En vijf kilo verder kwam ik tot de conclusie ik dat het suikerdieet dat daar als vanzelf op volgde ook niet ideaal was. De volgende stap: Weight Watchers. Ik heb dat weleens eerder gedaan, maar dat liep niet helemaal lekker, omdat ik zelf niet kookte, en dat is wat lastig punten tellen.
Weight Watchers vind ik fantastisch, om de simpele reden dat het me anders met eten laat omgaan. Waar het vroeger was: dit is goed, en dit is slecht, is het nu vooral: is dit het waard? Dat is een hele andere gedachte, want dan heb je een keuze, in plaats van dat iets niet mag. Zo heb ik ontdekt dat de handvol snoepjes die ik vroeger at, net zoveel punten waren als een stuk appeltaart. Geef mij dan maar een stuk appeltaart (sowieso, geef mij een stuk appeltaart, nu!). En zo kwam het dat ik, zonder frisdrank, maar mét appeltaart eindelijk door de magische grens van 90 kilo lijk heen te gaan. Lijk, want ik ben er dus nog niet.
De magische grens
Sinds vorige week weeg ik 90.0. Niet 90,1. Ook niet 89,9. En dat is irritant, want die 90-grens is magisch. Met 90 kilo voel ik me nog een dikkerdje, met 89,9 ben ik ineens héél dicht bij die 80 kilo waar ik uiteindelijk moet zijn. Ik mag dan een stuk gezonder over eten zijn gaan denken, maar wie ooit overgewicht heeft gehad, weet wat voor freak je wordt als je onder een bepaald gewicht wilt komen. Zo heb ik me dus van de week een keertje extra geschoren, heb ik overwogen om naar de kapper te gaan en heb ik mijn teennagels extra kort geknipt, in de hoop om die 89,9 te zien. Want zonder teennagels weeg ik minder. Grapje toch? Nee, helaas, al was ik me tijdens dat proces zeer bewust van hoe bizar dat was.
Tot maandag wist ik zeker dat ik deze week onder de 90 zou zitten. Maar toen gebeurde het. Ik vond het koekje. Niet zomaar een koekje. Hét koekje. De speculaasbrokken die we gekocht hadden voor onze vrienden in Amerika, maar vergeten waren mee te nemen. En nu liggen ze op het aanrecht. Al vier dagen. Waarom? Omdat ik ze gescand heb met de Weight Watchers app, en ze zijn 22 punten. Voor de hele koek? Nee joh, stel je voor, 22 punten voor 100 gram. Dat betekent dat alleen eraan ruiken me dus al drie punten kost. En ik héb er maar 38 op een dag. Sowieso, 100 gram koek eten. Wie kan zoiets. Zodra ik een hap neem schreeuwt de rest van die koek, ja en wij dan? En zo draai ik dus al vier dagen om de speculaasbrokken heen. Zal ik maar een klein stukje nemen? Da’s maar vier punten. Ja, maarja, dat is dan weer zonde, want dat stukje is zo klein dat ik het zo tussen mijn tanden door kan schuiven. Zal ik het opsparen? Dan eet ik vrijdag gewoon die hele koek op van mijn weekpunten. Maarja, dan zit ik waarschijnlijk niet onder de 90. Om vervolgens doodleuk nog een keer te scannen, om te zien of hij écht 22 punten was.
Ja, het afvallen met Weight Watchers bevalt me prima, en ik kan doorgaans eten wat ik wil, zelfs appeltaart. Maar er ligt een koekje in huis, een heel ‘duur’ koekje, en ik twijfel al vier dagen of het me de punten waard is (waarmee ik het antwoord natuurlijk allang heb gegeven).
Een teen amputeren…zou dat veel gewicht schelen?
Lees ook:
