Iedereen vertelt wel eens een leugentje om bestwil. Daar is niets mis mee, soms kan het juist heel constructief zijn. Maar een leugentje om bestwil vertellen en een belofte breken, zijn natuurlijk twee hele verschillende dingen. Fouten maken doen we natuurlijk allemaal, dat geeft niet, als men er maar van op aankan dat je doet wat je belooft.
Dat klinkt allemaal heel logisch, maar we zien maar al te vaak over het hoofd wat de impact is van je niet aan je woord houden. Want hoe je het ook wendt of keert, je woord is in principe het énige dat je hebt. Als men niet kan vertrouwen op de dingen die jij zegt, of belangrijker nog, toezegt, dan ben je dus officieel iemand geworden waar men niet vanop aan kan. Deels is dat natuurlijk best te repareren, wanneer je tot inkeer komt en probeert om je voortaan wel aan je beloften te houden. Maar helemaal blind zal men nooit meer op je vertrouwen, en dat is natuurlijk dood- en doodzonde. Daarover gaat dit gedicht.
Breek nooit een belofte,
daarmee wordt heel wat leed bespaard.
Een woord dat eenmaal is gebroken,
is voor eeuwig niets meer waard.
Lees ook:
Geluk
Gedichten
Gedichten
