Een rouwdeskundige heeft mij ooit geleerd: iedereen heeft zorgen, maar leed is niet te vergelijken. We hebben vaak de neiging om ons leed te vergelijken met dat van een ander. Soms op een manier die we heel constructief bedoelen: ‘Wat ik meemaak is niets in vergelijken met wat zij moeten doormaken’. Soms ook wat minder constructief: ‘Wat stelt hij zich aan? Hij zou eens moeten meemaken wat ik meemaak!’ Maar leed is niet te vergelijken en dat hoeft ook helemaal niet. In dit leven hebben we allemaal onze eigen problemen en zorgen, en we dragen die op onze eigen manier.
Dit gedicht heb ik dan ook niet geschreven ter relativering. Ik bedoel er niet mee: ‘stel je niet zo aan, iedereen heeft zo z’n eigen zorgen, dus draag ze gewoon.’ Maar als je je realiseert dat iedereen zorgen heeft, iedereen vandaag z’n eigen strijd voert met z’n eigen problemen, dan is het veel makkelijker om steun bij elkaar te zoeken én begrip voor elkaar op te brengen. Wanneer iemand zomaar ineens tegen je snauwt, kun je, in plaats van beledigd te zijn, de vraag stellen: ‘Jeetje, gaat het wel goed met jou? Jij doet anders nooit zo.’ Iedereen heeft zorgen, ieder draagt ze op z’n eigen manier, en juist daardoor kunnen we begrip voor elkaar opbrengen. Of zoals iemand ooit zo mooi zei: zorgen moet je doen, niet maken. Daarover gaat dit gedicht.
Iedereen heeft z’n eigen zorgen,
iedereen z’n eigen pijn.
Laten we vandaag en morgen,
ons daar meer bewust van zijn.
Lees ook:
Geluk
Tegenslag
Gedichten
Gemis
