Ik had een tijdje terug een discussie met mijn zoontje over iets waarvan ik dacht dat hij het had gedaan, en ik vertelde hem hoe ik dacht dat het er in zijn hoofd aan toeging. Enigszins gefrustreerd zei hij: ‘Pap, jij weet niet wat er in mijn hoofd gebeurt. Alleen ik ken mijn eigen gedachten’. Hoewel de toon iets minder brutaal had gekund, had die jongen natuurlijk groot gelijk. We denken soms te weten wat een ander denkt en bedoelt, maar eigenlijk kunnen we dat helemaal niet weten.
Ik probeer altijd op lichaamstaal te letten om te zien wat de lading is achter de dingen die mensen zeggen en dat helpt in veel gevallen heel goed. Maar zelfs dan is het mogelijk dat iemand verbergt wat hij niet wil vertellen. Waar het op neerkomt is dat iedereen een verhaal heeft, maar niet iedereen dit verhaal wil, of misschien durft te delen. We vechten allemaal onze eigen strijd, en daar mogen we best wel eens wat meer rekening mee houden in onze communicatie met anderen.
We kunnen geen gedachten lezen en lichaamstaal liegt soms ook. Daarover gaat dit gedicht:
Zelfs als je kijkt naar lichaamstaal,
weet je niet altijd wat er speelt.
Achter een glimlach schuilt soms een verhaal,
dat heel bewust niet wordt gedeeld.
Lees ook:
Gemis
Gedichten
Gedichten
