Met uitzondering van elke reactie onder de gedichten die ik plaats op Facebook, lees ik vrijwel nooit meer reacties op internet, simpelweg omdat ze me vaak kwaad en verdrietig maken. Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen waarom. In het verleden merkte ik maar al te vaak dat iets me zo frustreerde, dat ik een hele reactie aan het typen was met wat ik daar dan van vond. Om vervolgens mijn hele relaas te verwijderen met de gedachte: dit gaat toch niets veranderen. Uiteindelijk werd dat een hele geruststellende gedachte: de wereld heeft mijn mening niet altijd nodig.
Van de week maakte ik de fout om uit nieuwsgierigheid toch weer wat reacties te lezen onder een post over een fantastisch product dat de korrels van de kattenbak opvangt wanneer ze buiten de mat vallen (en ik heb niet eens een kat). Ik las minstens twintig reacties met de tekst: ‘Ik heb dit product niet nodig, want ik heb geen kat. Of: ik heb dit product niet nodig, want ik maak gewoon goed schoon. Ik denk dan: maar niemand vroeg jou toch iets? Ik kan de wereld niet veranderen, ik kan er niets aan doen dat mensen berichten plaatsen met informatie waar werkelijk niemand om gevraagd heeft. Het enige dat ik kan doen, is ervoor zorgen dat ik niet mijn mening verkondig, wanneer daar niet om gevraagd is.
De wereld kan ook zonder mij en mijn mening bestaan. En dat is een hele geruststellende gedachte. Daarover gaat dit gedicht.
Niet alles vraagt om een reactie.
Wanneer je iets voorbij laat gaan,
ervaar je rust in het besef:
dit kan ook zonder mij bestaan.
Lees ook:
Zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen
Dromen
Positiviteit
