Wanneer je iemand moet missen is er niets dat de pijn echt kan doen verzachten en niets dat de leegte kan opvullen. Maar wat muziek wél fantastisch kan is woorden en klanken geven aan je emoties, zodat je daar in ieder geval iets mee kunt. Muziek is de schouder waarop je kunt leunen als de fysieke schouder er niet meer is. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Verdriet
Kalmeer jezelf bij tegenslag – Dichtgedachten 1776
Kalmeer jezelf bij tegenslag,
haal adem en denk even:
dit is een niet zo leuke dag,
in een verder best mooi leven.
Oorverdovende stilte – Dichtgedachten 067
Zo oorverdovend luid als stilte is,
zo aanwezig kan leegte zijn.
In het gemis blijf je hier bij me,
dat is onverdraaglijk fijn.
De leegte – Dichtgedachten 056
Het is niet te bevatten,
de leegte die je ondergaat,
wanneer iemand van wie je houdt,
ineens niet meer bestaat.
De keerzijde van leed – Dichtgedachten 307
De keerzijde van leed,
is dat je door je pijn,
in één klap helder weet,
wie je echte vrienden zijn.
Alsof je hier nog bij me bent – Dichtgedachten #68
Één van de moeilijkste dingen aan iemand missen, is voor mij de angst dat je langzaam maar zeker dingen gaat vergeten. Hoe iemand eruitzag, klonk, lachte enzovoort. En die angst is niet ongegrond. Aan de oppervlakte verdwijnen die herinneringen ook daadwerkelijk, kun je soms maar met moeite voor de geest halen hoe iemand er ook alweer uitzag, of hoe zijn of haar lach klonk of glimlach eruitzag. Dat is wat ik zo mooi vind van het onderbewustzijn, daar worden je herinneringen namelijk wél voorgoed opgeslagen.
Zodat je af en toe, als je het niet verwacht, ineens weer geconfronteerd wordt met een geluid, een beeld, geur of smaak die je direct terugbrengt naar het moment waarin je alles nog weet en voelt. Het is tegelijkertijd het meest gelukzalige en verdrietige moment dat ik ken.
In het diepst van mijn gedachten,
op een onbewaakt moment,
zie ik weer hoe je naar me lachte,
alsof je hier nog bij me bent.